ADIYAMAN – Çocuklarla ilgilenen Egîdo, konuklarla selamlaştı. Onları çardağa davet etti. Konuklar çardakta kendilerine yer bulunca, sessizce yan tarafa geçti ve taze çay demlemeye koyuldu. Bir müddet, sanırım lisan bariyeri nedeniyle, hiç kimseyle konuşmadı. Etrafından ayrılmayan çocuklarla ise kim bilir hangi lisanda anlaşıyordu.
Hava sıcaktı Adıyaman’da. Güneşte durmak pek mümkün değildi.
Şubat ayında havanın soğuk olduğu ise capcanlı duruyordu aklımda. Yalnızca “soğuktu” demek, biraz hafifletiyor soğuğun şiddetini anlatmaya. Öte yandan şubat ayında soğuğun şiddetini anlatmak kimsenin pek aklına gelmiyordu aslında. Sarsıntının vurduğu Adıyaman’ın her sokağında, caddesinde enkaz, enkazların altında kurtarılmayı bekleyen beşerler vardı. Enkazın altındakilerin yakınları bir köşede müjdeli bir haber bekliyorlardı. Açlığı, uykuyu ve soğuğu hissetmeden. Bu dehşet görüntü karşısında insanın soğuktan şikayet etmekten hicap duyduğu günlerdi.
Şimdi sıcaktı hava ve güneşte durmak pek mümkün değildi. Çardağın gölgesi ve ortada esen rüzgar, Egîdo’nun hazırladığı çay kadar hoştu.
Egîdo, Kürtçede yiğit demek. Yüzü evvel Adıyaman’daki soğuktan sonra güneşten yanmış Egîdo, bir Japon’du. Gerçek ismi Katsuya Ohisi. Japonya’nın küçük bir kenti olan Kochi’de 10 yıl belediye başkanlığı yapmış. Artık elleri, çadır kentte yaptığı işler nedeniyle nasır tutmuş bir eski beyaz yakalı.
KÜRTLERİN DOSTU JAPON EGÎDO
Egîdo, temelinde benim üzere birçok insanın hayalini kurduğu bir hayat yaşıyor. Dünyayı dolaşıyor. 30 civarında ülkede gezmiş, yaşamış bir gezgin. Dünyanın her yerinde dostları olan bir insan.
Japonya’nın Kochi kentinde 10 yıl belediye başkanlığı yapmış Katsuya Ohisi’nin çok sayıda Kürt dostu da bulunuyor. Zira Kürdistan bölgesinin Duhok kentinde 10 ay yaşamış. Egîdo ismini de Duhok’ta yaşarken Kürt dostları vermiş ona.
Ohisi, kendisine yakıştırılan Egîdo ismini epey benimsemiş, gülerek, “Egîdo” demesinden muhakkak.
Çadır kentte yaşayanlar da o denli, tereddütsüz “Egîdo” diye sesleniyorlar ona. İsmi Ohisi olan bir Japon’a, bir vakitler belediye başkanı olan birine değil de aileden birine seslenir üzere sesleniyorlar: Egîdo.
‘DÜNYAYI GEZMEYİ TERCİH ETTİM’
Çardakta sohbet ederken belediye başkanlığı yaptığı Kochi’yi küçük, ayırt edici hiçbir özelliği olmayan bir kasaba olarak tanım ediyor Egîdo. Nüfusun yarısı ofis çalışanıymış. Başkaları balıkçılık yaparak geçiniyormuş.
Egîdo’ya Türkiye’deki siyasetçilerin ortak özelliklerini anlatıyorum. “Burada” diyorum, “Politikaya bulaşan bir daha kopamıyor. Belediye başkanlığından Cumhurbaşkanlığına kadar gidiyorlar. Sen neden bıraktın politikayı?”
Soruya karşılık vermeden evvel gülüyor Egîdo. Sonra, “10 yıl belediye başkanlığı yaptım. 49 yaşıma girmiştim ve vakit geçirmeden karar vermem gerekiyordu. Ya siyasete devam edecektim ya da dünyayı gezecektim. Ben dünyayı gezmeyi tercih ettim” diyor.
Onaylayarak ve takdir ederek bakıyorum Egîdo’ya, kıskandığımı da gizlemeden.
Şimdi 52 yaşında olan Egîdo, Suriye, Irak ve Afganistan’a da gitmek istemiş. Malum, Afganistan tehlikeli bölge. Fakat tehlike bakımından gitmek istediği öbür ülkelerin de Afganistan’dan aşağı kalır yanı yok.
Egîdo bu, 10 ay Duhok’ta yaşıyor ve birçok Kürt dost ediniyor.
DEPREM SIRASINDA JAPONYA’DAYDI
Egîdo’yu Narlı Kuyu’daki çadır kente getiren de Duhok’ta kurduğu dostluklarla, Kürt halkına duyduğu sevgiyle ilgili.
“Deprem olduğunda Japonya’daydım. Ukrayna’ya gitmeye hazırlanıyordum. Sarsıntı olunca Ukrayna’ya gitmekten vazgeçip buraya geldim” diyor Egîdo.
Zahmetli bir güzergah izlemiş. Evvel İstanbul, sonra Duhok’a gitmiş. Burada Rosa Bayan Derneği ile irtibat kurmuş ve soluğu Adıyaman’da almış.
Bir mühlet depremzedelere yardım için istekli olarak Adıyaman’da bulunanlarla koordineli çalışmalara katılmış. Gelen yardımların tasnif edilip istiflendiği ve dağıtıldığı depoda çalışmış. Depodaki işler bitince Narlı Kuyu’daki çadır kentin kurulmasına dayanak vermeye başlamış.
“Burada neler yapıyorsun?” sorusuna, “Her şeyi yapıyorum” diye karşılık veriyor. Çadır kentteki bir gününü, “Tamirat yapıyorum, çadır kuruyorum, çocuklarla oyunlar oynuyorum” diye özetliyor.
TSUNAMİYE DEVA BULUNAMADI
Adıyaman’ın yanı sıra Maraş’a da gitmiş, zelzelenin yaşattığı vahşete tanıklık etmiş Egîdo. Zelzelenin sık sık salladığı Japonya’da zelzeleden korkmadıklarını anlatıyor Egîdo. Zira büyük binalar büyük teknoloji ile inşa ediliyor ve başka binalar çok katlı değil. Egîdo, Japonya’daki büyük zelzelelerin akabinde meydana gelen tsunaminin daha yıkıcı, korkutucu olduğunu anlatıyor. Sarsıntıya karşı teknoloji geliştiren Japonlar, tsunamiye deva bulamamışlar. Egîdo, tsunami felaketlerinde şimdiye kadar binlerce insanın hayatını kaybettiğini söylüyor.
EGÎDO ÇOCUKLAR İÇİN ÜZÜLÜYOR
Adıyaman’da ve sarsıntının yıktığı öteki vilayetlerde binlerce insanın hayatını kaybettiğini hatırlatan Egîdo, en çok çocuklara üzüldüğünü vurguluyor. Çadır kurmaktan, paklık işlerinden vakit buldukça çocuklarla vakit geçirdiğini söyleyen Egîdo, “Çocuklar çadırlarda büyümemeli, bu ortamı hak etmiyorlar. Çocuklar okula gitmeli” diyor.
Çocuklarla top koşturuyor Egîdo ya da telefondan oyun oynuyor. Egîdo, “spas” (Teşekkür ederim) “Nasılsın?” üzere birtakım sözler dışında Kürtçe ve Türkçe bilmiyor. Çocuklar da Japonca bilmiyor. O halde nasıl anlaşıyorlar? Egîdo, kimi vakit internet çevirisinin yardım aldıklarını söylüyor ve “Ama bazen lisan bilmeye gerek kalmıyor” diyor. Çocuklar peşinden ayrılmadığına nazaran çoğunlukla gönül gözüyle anlaştıklarını söylemek mümkün görünüyor.
Misafir görür görmez çay yapmaya davranma refleksi Kürtlerde epey gelişmiştir. Bin çay içirseler konuğa, hiç çay ikram etmemiş üzere yenisini dayatırlar. Egîdo Kürtlerden bu alışkanlığı edinmiş görünüyor. Bizi görür görmez çay demlemeye davranmasından muhakkaktı bu. Bunu anlattım ona gülerek. Egîdo da güldü ve Türkçe “Burası Egîdo Kafe” dedi. Egîdo Kafe’deki fiyatları da söyledi: “Çay 5 lira. Kahve 10 lira. Ekmek 15 lira.”
Çadırların ardında çok katlı, hasarlı, boş binalar görünüyordu. Bina enkazları kıymetli oranda kaldırılmıştı. Çadır kentte şu, tuvalet üzere muhtaçlıklar değerli oranda giderilmişti. Bayanların ve çocukların ise birçok şeye ve insan sıcağına muhtaçlığı vardı. Egîdo, tahminen yalnızca bunun için buradaydı ve bu çok değerliydi.
Egîdo, şimdiye kadar kim bilir kimlerle, dünyanın neresinde karşılaştı. Dünyayı gezmeye çıkan Egîdo ile bizim yolumuz da Adıyaman’daki Narlı Kuyu çadır kentinde kesişti. Biz depremzedelerin durumunu yerinde görmeye gelmiştik. Egîdo ise bütün varlığıyla onlarla dayanışmak için oradaydı.